تحلیل نگرش انتقادی هرش نسبت به هرمنوتیک فلسفی

هرمنوتیک به عنوان یک دانش در تاریخ نه چندان طولانی خود فراز و فرودهای متفاوتی داشته است. این دانش با ظهور هایدگر و گادامر وارد مرحله تازه ای گشته و از نگاه روش شناسانه فراتر رفته و به نوعی هستی شناسی فهم مبدل گردیده است. این رویکرد زمینه را برای برخی از چالش های کلامی معاصر فراهم نموده و مبنایی برای قرائت های مختلف از دین گشته است. با رواج هرمنوتیک فلسفی و به طور خاص آراء گادامر، مکاتب انتقادی متعددی در برابر آن ظهور یافت. در این میان «اریک هرش» از جمله کسانی است که سهم به سزائی در جریان انتقادی داشته و تبیین دیدگاه های او در نقد دستاورد هرمنوتیکی گادامر بسیار حائز اهمیت است.
مقاله حاضر با رویکرد توصیفی و تحلیلی به بررسی انتقادات هرش نسبت به هرمنوتیک فلسفی پرداخته، و در آن کوشش شده است که نقاط مهم و ایرادات اساسی هرمنوتیک فلسفی از نظرگاه هرش مورد واکاوی قرار گرفته، و رهیافت گادامر به صورت روشن مورد نقادی قرار گیرد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که هرش علاوه بر انتقادات بنیادین خود به پایه های هرمنوتیک فلسفی، از نوعی مبانی هرمنوتیکی مدلل برخوردار بوده و از آن مبانی در اندیشه انتقادی خویش بهره گرفته است. از این رو، در این نوشتار انتقادات ناظر به هرمنوتیک فلسفی و نسبت سنجی دیدگاه انتقادی هرش در مواجهه با نقطه نظرات گادامر در پنج دسته، طبقه بندی شده و هر یک به طور مستقل و تحلیلی مورد توجه قرار گرفته است.