شاخص های پاداکسندگی و بافت شناسی کبد ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) تغذیه شده با جیره های غذایی حاوی نانوذره اکسید نیکل و سیلیمارین

پیشرفت های نانو فناورانه سال های اخیر از یک سو موجب تحولات صنعتی چشمگیری شده و از سوی دیگر نگرانی هایی را در ارتباط با احتمال ورود این مواد به محیط های آبی و بروز مسمومیت در آبزیان موجب گردیده است. هدف مطالعه حاضر، بررسی شاخص های پاداکسندگی کبد و تغییرات بافت کبد در ماهی قزل آلای رنگین کمان تغذیه شده با نانوذره اکسید نیکل و سیلیمارین می باشد. برای این منظور تعداد 1200 قطعه ماهی (01/0±83/3 گرم) در هشت تیمار آزمایشی شامل گروه اول به عنوان تیمار شاهد و هفت تیمار دیگر به صورت ترکیبی از مقادیر مخلف نانوذره اکسید نیکل (0، 100 و 500 میلی گرم در هر کیلوگرم غذا) و سیلیمارین (صفر و یک گرم در هر کیلوگرم غذا) در زمان های مختلف تقسیم گردیدند. هر تیمار در سه تکرار انجام شد و آزمایش به مدت 60 روز ادامه یافت. نتایج نشان داد که شاخص ظرفیت پاداکسندگی کل در گروه های مختلف تفاوت آماری نداشتند (05/0