بررسی تاثیر الگوی جغرافیایی بر بهبودی بیماران مبتلا به سل ریوی بر اساس مدل زمان شکست شتاب دار پارامتری

سل در بین بیماری های عفونی تک عاملی شایع ترین علت مرگ بوده و دارای رتبه ی دهم مرگ در بین همه بیماری ها در جهان است. این بیماری از فرد مبتلا به افراد نزدیک از نظر مکانی و به طور عمده زیر یک سقف سرایت می کند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط ساختار همبستگی مکانی (فضایی) و زمان بهبودی بیماران مبتلا به سل ریوی در ایران است.
در این مطالعه داده های 20554 بیمار مبتلا به سل ریوی اسمیر خلط مثبت در ایران برای سال های 93-1389 مورد استفاده قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل زمان شکست شتاب دار پارامتری همراه با شکنندگی مکانی (فضایی) با رویکرد بیزی استفاده شد. برای برازش مدل از نرم افزارOpenBUGS 4/1 و به منظور پهنه بندی اثرهای محیطی از ArcGIS استفاده شد.
میانگین سنی بیماران 35/50 سال با خطای استاندارد 6/21 سال بود. یافته های مطالعه نشان داد که محیط جغرافیایی، جنس، وضع زندانی بودن، درجه مثبت بودن اسمیر در زمان تشخیص و محل زندگی افراد (شهر، روستا) تاثیرتاثیر معنی داری بر زمان بهبودی بیماران سل ریوی داشت. زمان بهبودی بیمارانی که با درجه اسمیر 9-1 باسیل، 1+ و 2+ تحت درمان قرار گرفته بودند به طور معنی داری کم تر از بقیه افراد بود.
نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه محیط جغرافیایی و محل زندگی افراد تاثیر معنی داری بر زمان بهبودی بیماران سل ریوی اسمیر مثبت دارد. در برخی استان ها این تاثیر وابسته به درجه ی مثبت بودن اسمیر و در برخی استان ها مستقل از آن است.