مقایسه روش های اندازه گیری طول میله قبل از عمل و تعیین بهترین روش تخمین در شکستگی های تیبیا و فمور

پیش شکستگی تیبیا و تنه فمور بسیار شایع می باشند و درمان استاندارد آنها استفاده از میله داخل کانالی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی بود.
در این مطالعه مقطعی، 82 بیمار با شکستگی تیبیا و 25 بیمار با شکستگی تنه فمور در یک مرکز درمانی کرمان، از نظر طول میله داخل کانال تخمین زده شده قبل از عمل، با اندازه میله استفاده شده در حین عمل، مقایسه شدند. ابتدا روش اندازه گیری بر روی افراد سالم تعیین شد. برای فمور از روش های گریتر تروکانتر، پاتلا، گریتر تروکانتر، اپی کندیل لترال و الکرانون و نوک انگشت پنجم؛ و برای تیبیا از روش های مدیال مالئول، توبرازیته، پرتونگاری ساق سالم و الکرانون و متاکارپ پنجم استفاده گردید. داده ها با روش های آماری تحلیل شدند.
تقریبا در تمام روش ها پایایی درون و بین مشاهده گران «خوب» بود. در شکستگی های فمور، بهترین ICC (0/879) و پایین ترین SEM (0/777) در روش گریتر پاتلا؛ و در شکستگی های تیبیا بهترین ICC (0/860) و پایین ترین SEM(0/602) در روش مالئول توبرکل مشاهده شد. در مورد فمور، در روش گریترپاتلا 64% موارد، در الکرانون انگشت پنجم 93% و در روش گریتر اپی کندیل در تمامی موارد؛ و در مورد تیبیا، در روش مالئول مدیال 40/9% موارد، در الکرانون متاکارپ 37/3% ، و در روش پرتونگاری در 65/06% موارد اندازه تخمین زده شده میله بزرگ تر از اندازه استفاده شده بود.
بهترین تخمین از اندازه میله داخل کانالی در شکستگی فمور با روش گریتر تروکانتر تا پاتلا و در مورد تیبیا با روش مالئول مدیال توبرازیته به دست آمد. لیکن هیچ یک از روش های امتحان شده، کاملا مناسب نبودند.