انی ارنو و گلی ترقی: مسیر یک نوشتار خود زندگینامه ای زنانه

داستان های خودزندگینامه ای زنان پیش از ظهور ادبیات و نقد ادبی معاصر، همیشه مطرود و کم ارزش انگاشته شده بود و در حاشیه قرار داشت. این کم ارزشی بیشتر ناشی از رعایت نکردن توازن این داستان ها با مبانی نظری رایج این سبک ادبی است که بر پایه اصول وحدت، انسجام و استقلال استوار هستند. داستان های خودزندگینامه ای زنان «من» غیرمتمرکز، جمعی و «رابطه ای» را ارائه می دهد که در قالب نوشتاری پراکنده و چندگونه بیان شده است. مسیر داستان های خودزندگینامه ای انی ارنو و گلی ترقی، دو نویسنده معاصر فرانسوی و ایرانی، با قالب نظری ارائه شده نظریه پردازان همخوانی ندارد. این منطبق نبودن به طور ویژه ریشه در تصویری دارد که هر دو نویسنده از «من» منتقل می کنند: «من» فراشخصی به جای «من» ای واحد و منسجم. جستار حاضر بر آن است تا با تکیه بر نظریه های فیلیپ لوژن و ژرژ گوسدرف، بخشی از تفاوت ها و نوآوری های داستان های خودزندگینامه ای را در نوشتار انی ارنو و گلی ترقی استخراج کند تا نوعی بوطیقای نوشتار خودزندگینامه ای زنانه بررسی شود.