تقویت سرمایه اجتماعی برون گروهی در راستای استقرار مدیریت اجتماع محور در مناطق خشک

رویکرد مدیریت اجتماع محور از جمله رویکردهایی است که اهمیت فزاینده ای در فراگرد مدیریت سرزمین دارد که در آن افراد محلی در تمامی مراحل برنامه ریزی و اجرای برنامه های مدیریتی سرزمین، فعالانه مشارکت می کنند و در مرکز تصمیم گیری ها قرار دارند. با توجه به اینکه رویکرد اجتماع محور تاثیر بسزایی بر ارتقاء سرمایه اجتماعی برون گروهی دارد، پژوهش حاضر اثر بخشی رویکرد مدیریت اجتماع محور در راستای تقویت سرمایه اجتماعی را مورد تحلیل قرار می دهد. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه سرگروه های چهار روستای زیارت شاه، ده رضا، رستم آباد علی چارک و علی آباد هشتصد متری، از توابع شهرستان ریگان استان کرمان است که مدیریت مشارکتی مناطق خشک در این منطقه اجرایی شده است. ارزیابی سرمایه اجتماعی با استفاده از روش تحلیل شبکه و سنجش پیوند های اعتماد و مشارکت و با استفاده از شاخص های سطح کلان شبکه ذینفعان محلی صورت گرفته است. ابزار پژوهش پرسشنامه تحلیل شبکه ای بوده و تعداد 33 نفر بر اساس روش نمونه گیری شبکه کامل مورد پرسش قرار گرفتند. نتایج نشان از میزان متوسط شاخص ها در مرحله قبل از اجرا و روند مثبت و صعودی این شاخص ها به دنبال اجرای پروژه اجتماع محور و مشارکتی دارد. بنابراین اجرای پروژه مذکور منجر به اعتمادسازی و تقویت روحیه مشارکت و همکاری در بین سرگروه ها و در نتیجه تقویت سرمایه اجتماعی برون گروهی شده است که این امر اثربخشی مطلوب رویکرد اجتماع محور مدیریت سرزمین در راستای افزایش سرمایه اجتماعی برون گروهی برای مدیریت مشارکتی مناطق خشک را مورد تاکید قرار می دهد.