آمایش و توسعه ی زمین گردشگری در جزیره قشم

استفاده موثر از موقعیت میراث تاریخی و جاذبه های فرهنگی و طبیعی در مسیر اهداف توسعه و تقویت گردشگری، از سیاست های کلی آمایش سرزمین است. غالبا این مهم، با ارزیابی توان توسعه گردشگری انجام می پذیرد اما ارزیابی توان گردشگری، صرفا بیانگر موقعیت ایده آل یا بالقوه توسعه گردشگری در مناطق است؛ از این رو توجه به شرایط کنونی مناطق نیز در توان سنجی ضروری است. جزیره قشم با دارا بودن انواع جاذبه های تفرجی، در زمینه گردشگری، به جایگاهی که شایسته آن است، دست نیافته است. در این مطالعه توان توسعه گردشگری در جزیره قشم با بهره گیری از معیارهای اکولوژیکالزام آور و معیارهای شایستگی تعیین شد. سپس با بهره گیری از مولفه تقاضا در جامعه میزبان و در جامعه گردشگران، توان بالفعل توسعه گردشگری در جزیره قشم تعیین شد. در نقشه پهنه های بالفعل توسعه گردشگری شش طبقه توان از مناطق دارای توان تا مناطق بدون توان توسعه گردشگری، شناسایی شد. در نگاه ساده، مظاهر زمین گردشگری جزیره قشم، موقعیت ویژه ای را به منظور توسعه توان اکولوژیک گردشگری در قشم ارائه می دهند اما بررسی فاکتور تقاضا، ماهیت دوگانه آن ها در اثرگذاری بر توان گردشگری جزیره قشم را آشکار می سازد. در نقشه ی توان بالفعل، طبقات توان چهارم و پنجم گردشگری، مناطقی با اندک توان توسعه گردشگری را شامل می شود. این درحالی است که وجود مظاهر تفرجی زمین شناسی، یادآور وجود پتانسیل بالقوه گردشگری در این گستره است، چنین تضادی در نتیجه دخالت مولفه تقاضا و نقشه سازی شاخص های دو معیار «منابع تفرجی» و «آرای گردشگران» است.