مثال تعزیه و مساله بازنمایی

بیش و کم بحث از تعزیه به ترازهای مقولی دیگری چون نمایش، نمایش شرقی، نمایش ایرانی و... انتقال داده شده است و همین امر روند بازشناسی خود تعزیه- و در واقع، یادکردی را که «تعزیه» خوانده می شود- مبهم ساخته است. از این رو در آنچه می آید، تعزیه نه فصلی از تاریخ نمایش در ایران، بلکه در نتیجه ی تعلیق ویژگی های تجربی اش و قرارگرفتن در «رابطه با خودش»، تنها مثال یا پارادایم خودش (یک فرضیه پارادایمی) خواهد بود تا بدین سان بتواند در فرایند فهم پذیری خود مشارکت کند.
بنابراین پرسش اصلی «چیستی» خود تعزیه خواهد بود پیش از واگذاری اش به مقوله هایی که انتظارش را می کشیده اند. و چنانکه اشاره شد پاسخ به این چیستی نه از توصیف ویژگی های تعزیه که از تعلیق آنها ممکن خواهد شد. بدین سان نامی که در این تعلیق برای تعزیه به یاد خواهد آمد همان mimesis خواهد بود از چشم اندازی دیگر. در واقع، مثال تعزیه خواهد کوشید تا میمسیس را دوباره معنا کند، به طوری که میمسیس دیگر نه تقلید یا بازنمایی که فراشد تجربه ی حضور (یک اثر) خواهد بود: زندگی بالفعل اثر. در نتیجه، ممیسس تعزیه نشان خواهد داد که چگونه «تئاتر» همچون انحرافی از کنش و منش میمسیس یونانی، و به عنوان «تقدیر گفتمانی» آن، شکل گرفته است.
بدین سان، مسئله ی نهانی بحث نمایان خواهد شد: تقابل سادگی حضور و «هنر» اجرا (باز نمایی تئاتریک)، تقابل حضور صرف چیزها و «واقعیت» در حال اجرا؛ اینکه آنچه به اصرار «واقعیت» خوانده می شود برساخته ی هنر فراگیر اجراست.