نقد سازه معناشناختی «مدل ارتباطی منبع معنا» از منظر حکمت متعالیه

مدل منبع معنا که توسط جناب آقای دکتر محسنیان راد در حوزه ارتباط شناسی تولید شده است، سال ها است که در دانشگاه های کشور مورد استفاده استادان و دانشجویان رشته ارتباطات و نیز مبنای نظری برخی پایان-نامه های تحصیلات تکمیلی در دیگر رشته ها است. سازه معناشناختی این مدل درباره «چیستی معنا» و «کجایی معنا» که با تاثر از نظریات دیوید برلو در معناشناسی و نیز نظریات روانشناسان ماده گرا شکل گرفته است، از منظر حکمت متعالیه دارای اشکالات فلسفی است. این نوشتار با رویکرد حکمت متعالیه و با نگاهی ضمنی به یافته های نوین علوم شناختی، به نقد این سازه به عنوان انگاره مورد ابتنای مدل مولف پرداخته است.
این پژوهش با شیوه تحلیلی - اسنادی انجام شده است.
نتایج این تحقیق که در راستای اسلامی سازی علوم انسانی در بخش ارتباط شناسی ارزیابی می شود، مبتنی بر نگاهی فلسفی به مسئله معنا است که با گذار از رهیافت فیلسوفان مشائی، ضمن پذیرفتن وجود معنا در درون انسان و نیز عدم انتقال معنا در فرایند ارتباط در رویکرد حکمت متعالیه، به نقد انگاره نوروسایکوفیزیولوژیک مولف در «وجود معنا به صورت ترکیبات پروتئینی در حوزه ای از مغز با نام هیپوکامپوس» انجامیده و اثبات نموده است این رهیافت ماده انگاری معنا با حکمت مشائیان یونانی سازگار است و در حکمت متعالیه، معنا در حیث تجردی وجود انسان جای دارد و در هیچ کجا از بخش های مادی مغز وی وجود ندارد. بنابراین به مولف محترم پیشنهاد نموده است دست کم این رهیافت فلسفی متعالیه را هم در کنار رهیافتهای فیزیولوژیستیک خود بگنجانند و به خوانندگان ارائه کنند.