نقش سبک فرزند پروری والدین در پیش بینی توانایی خود تعیین گری خواهران و برادران کودکان با ناتوانی تحولی

سبک فرزندپروری والدین می تواند پیامدهای متفاوتی را در زندگی آیندهٔ فرزندان داشته باشد. به همین دلیل هدف پژوهش حاضر پیش بینی توانایی خودتعیین گری خواهران و برادران کودکان با ناتوانی تحولی براساس سبک فرزندپروری والدین آن ها بود.
روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعهٔ مطالعه شده را همهٔ خواهران و برادران کودکان با ناتوانی تحولی و والدین شان در سال تحصیلی 95-1394 در شهر شیراز تشکیل می دادند از هر جامعه 91 نفر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند (182 نفر) و پرسشنامهٔ سبک فرزندپروری رابینسون، ماندلکو، السن و هارت و پرسشنامهٔ توانایی خودتعیین گری گومز-ولا، وردوگو، جیل، کوربلا و وهمایر را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون چند متغیره به روش هم زمان انجام شد.
نتایج نشان داد که سبک فرزندپروری اقتداری، پیش بینی کنندهٔ مثبت و معنادار توانایی خودتعیین گری (0٫005=p) و خرده مقیاس استقلال است (0٫011=p)؛ اما سبک فرزندپروری اقتداری نتوانست دو خرده مقیاس از توانایی های خودتعیین گری یعنی توانمندسازی روان شناختی و تحقق خود را پیش بینی کند. افزون بر این، یافته های پژوهش نشان داد که سبک فرزندپروری استبدادی و سهل گیرانه به ترتیب پیش بینی کنندهٔ توانایی خودتعیین گری و خرده مقیاس های استقلال رفتاری، توانمندسازی روان شناختی و تحقق خود نیستند.
با توجه به یافته های به دست آمده می توان نتیجه گیری کرد که آموزش استفاده از سبک فرزندپروری اقتداری به والدین کودکان با ناتوانی تحولی می تواند منجر به بهبود توانایی خودتعیین گری فرزندان آن ها شود.