بررسی و مقایسه اثر 8 هفته تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده های ایکس کبدی (LXR) در رت های نر نژاد ویستار

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده های کبدی در رت های نر نژاد ویستار انجام شده است.
روش تحقیق تجربی بوده و به همین منظور تعداد 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±200 گرم و سن هشت هفته، تهیه و به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی زیر بیشینه تقسیم شدند. پروتکل تمرینی خیلی شدید؛ 30 دقیقه دویدن تناوبی (هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 60-50 درصد VO2max) پنج روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. همچنین گروه تمرین تداومی زیر بیشینه نیز شدت فعالیتی معادل 50 تا 55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی موش ها بود.
بیان ژن LXR آلفا، در تمرین تناوبی شدید افزایش معناداری به نسبت گروه کنترل داشت (004/0P=). همچنین اختلاف معناداری بین 3 گروه در میزان بیان ژن LXR بتا وجود ندارد (001/0P=). هرچند نتایج نشان از افزایش جزئی در گروه های تمرین تناوبی و تداومی بود اما این افزایش اندک منجر به ایجاد تفاوت معنادار نشده است.
تمرین تناوبی شدید به نسبت تمرینات تداومی زیر بیشینه از طریق افزایش بیان ژن گیرنده مهم کبدی و همچنین عامل اصلی خروج کلسترول از کبد و درنهایت گیرنده HDL می تواند نقش مهمی در کاهش بیماری های قلبی-عروقی مانند آترواسکلروزیس داشته باشد.