رابطه بین خودتنظیمی با اعتماد به تعادل در سالمندان مرد فعال و غیر فعال

اهداف هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین خودتنظیمی با اعتماد به تعادل در سالمندان فعال و غیر فعال شهرستان مهاباد بود.
مواد و روش ها روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری اطلاعات مقطعی همبستگی بوده است. جامعه آماری این تحقیق را تمامی سالمندان 60 تا 85 سال شهرستان مهاباد تشکیل دادند. 93 سالمند فعال و 93 سالمند غیرفعال به عنوان نمونه به صورت تصادفی در دسترس در نظر گرفته شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه اعتماد به تعادل (ABC) و پرسش نامه خودتنظیمی (SRI-25) بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه هم زمان، تی مستقل انجام شده است. این پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
یافته ها نتایج مشخص کرد تمامی ابعاد خودتنظیمی با اعتماد به تعادل در سالمندان رابطه مثبت و معناداری داشتند (P≤0/05).به جز مولفه آشکارسازی احساسات (P=0/250) و نیازها، دیگر ابعاد خودتنظیمی می توانند بر اعتماد به تعادل تاثیر بگذارند. همچنین مشخص شد سالمندان فعال (اعتماد به تعادل: 3/2446±0/63735؛ خودتنظیمی: 3/8017±0/75943) و غیرفعال (اعتماد به تعادل: 2/3468±0/69454؛ خودتنظیمی: 2/8208±0/79782) تفاوت معناداری داشتند (P≤0/05).
نتیجه گیری یافته های این پژوهش تایید می کند که عدم خودتنظیمی در سالمندان می تواند به محدودیت و کاهش فعالیت جسمانی در آن ها منجر شود. پیشنهاد می شود به خودتنظیمی در سالمندان تاکید شود تا خودشان بتوانند بر مشکلات محیطی چیره شوند و توانایی اعتماد به تعادل در آن ها ارتقا یابد.