بررسی پایداری عملکرد دانه ژنوتیپ های گندم دوروم با استفاده از روش AMMI

به منظور تعیین پایداری عملکرد دانه 20 ژنوتیپ گندم دوروم، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار طی چهار سال زراعی (92-1388) در ایستگاه تحقیقاتی سراب چنگایی خرم آباد انجام شد. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد که اثر محیط، ژنوتیپ و برهمکنش ژنوتیپ × محیط بر عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. بر اساس نتایج تجزیه AMMI، دو مولفه اصلی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بودند. همچنین برای استفاده هم زمان از اطلاعات حاصل از مولفه های معنی دار AMMI، از شاخص ارزش پایداری امی (ASV) استفاده شد. بر اساس شاخص ASV، ژنوتیپ های G2، G12، G14 و G19 کمترین میزان ASV را داشتند و به عنوان پایدارترین ژنوتیپ ها شناخته شدند. ژنوتیپ G9 با بیشترین میزان ASV و بیشترین فاصله از مرکز بای پلات به عنوان ژنوتیپی ناپایدار شناخته شد. همچنین، ژنوتیپ G9 بیشترین میزان عملکرد دانه را به خود اختصاص داد. با تجزیه خوشه ایژنوتیپ ها بر اساس ارزش پایداری امی، ژنوتیپ ها به سه گروه تقسیم شدند که ژنوتیپ های هر گروه از نظر پایداری مشابه بودند.