تحلیل شخصیت مولوی بر اساس فرایند فردیت یونگ

یکی از راهکارهای روان شناسانه مولوی برای رسیدن به کمال و تعالی مطلوب خویش، فرایند فردیت است. مولوی در قالب فرایند فردیت می کوشد تا بین دو بعد شخصیت خویش؛ بعد هشیار و تجربه هستی بیرونی و بعد ناهشیار و تجربه هستی درونی، تعادل و توازنی هماهنگ برقرار کند تا از این طریق به انسانی کامل، خود ساخته و تعالی یافته تبدیل شود و معنایی تازه برای ادامه حیات بیابد. این مقاله به واکاوی و تبیین شخصیت مولوی بر مبنای فرایند فردیت یونگ می پردازد و نیز سیری است در جهت گیری ها و نگرش های بدیع این عارف فردیت یافته ، درباره کیفیت مکانسیم فردیت و مراحل عبور از گذرگاه صعب خود آگاهی به ناخودآگاهی؛ و این که مولوی در فردیت یافتن، تحت تاثیر کنش یا گرایش واحدی قرار نمی گیرد؛ بلکه همه کنش ها و گرایش ها با هم بیان می شوند تا اینکه در پرتو مکانیسم فردیت ، از مرز بهنجاری فرا می رود و سازش خودآگاهانه ای با مرکز درونی خویش می یابد و به گنجینه استعداد، خلاقیت و شکوفایی درونی دست می یازد و از پی آن به کمال می رسد.