مقایسه ی اثرات داروهای تجویز شده بر رخداد و تعداد حملات بیماران مبتلا به Multiple Sclerosis

درمان، نقش مهمی بر پیش گیری و کنترل حمله در بیماران Multiple sclerosis (MS) دارد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تاثیر نوع داروی مصرفی بر رخداد و تعداد حملات این بیماران است.
در این مطالعه ی مقطعی، تعداد 1815 بیمار MS مراجعه کننده به بیمارستان آیت الله کاشانی اصفهان که اطلاعات آن ها در نرم افزار iMED ثبت شده بود و حداقل 34 ماه تحت پی گیری بودند، وارد مطالعه شدند. اثر نوع داروی مصرفی بر رخداد و تعداد حملات، با استفاده از مدل دو جمله ای منفی Hurdle با استفاده از نرم افزار R تعیین شد.
نوع داروی مصرفی اثر معنی داری بر رخداد حمله داشت؛ به گونه ای که در مقایسه با داروی بتا- اینترفرون 1a (Interferon beta-1a) (عضلانی)، داروهای بتا- اینترفرون 1a (زیر جلدی)، فینگولیمد (Fingolimod)، گلاتیرامر استات (Glatiramer acetate) و آزاتیوپرین به ویژه برای بیماران عود- فروکش کننده، اثر کمتری داشتند. بتا- اینترفرون 1b، اثر بیشتری و گلاتیرامر استات، اثر کمتری بر رخداد حمله به ترتیب در زنان و مردان داشت. در زنان، نوع داروهای مصرفی فینگولیمد، گلاتیرامر استات و آزاتیوپرین بر تعداد حملات اثر کمتری داشتند. سن بر رخداد و تعداد حملات در هر دو گروه مردان و زنان و هر دو سیر بالینی عود- فروکش کننده و پیش رونده، تاثیر معنی داری داشت.
بیماران جوان تر، رخداد حمله ی بیشتری داشتند. داروی بتا- اینترفرون 1a (عضلانی) نسبت به سایر داروها در کاهش رخداد حمله عملکرد بهتری داشته است. در زنان، بیمارانی که داروی بتا- اینترفرون 1b را مصرف نموده اند، تعداد حملات کمتری نسبت به بیماران مصرف کننده ی داروی بتا- اینترفرون 1a (عضلانی) داشته اند. در بین مردان، بیماران با داروی مصرفی بتا- اینترفرون 1a (عضلانی) نسبت به گلاتیرامر استات رخداد حمله ی کمتری داشتند.