تاثیر آموزش مبتنی بر نظریه خودکارآمدی بر سواد سلامت، خودکارآمدی و رفتارهای خود مراقبتی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو

دیابت نوع دو یکی از مهم ترین چالش های سلامت عمومی است. خودکارآمدی و سواد سلامت از مهم ترین عواملی هستند که در موفقیت خودمراقبتی در بیماران دیابتی نقش عمده ای دارند. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر نظریه خودکارآمدی بر سواد سلامت و رفتارهای خودمراقبتی و خودکارآمدی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو انجام گرفت.
این پژوهش مطالعه ای نیمه تجربی با گروه کنترل و آزمون بود که در آن 70 بیمار مبتلابه دیابت نوع دو به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. داده ها با پرسشنامه های استاندارد،TOHFLA SDSCA، CIDS ارزیابی شده و برنامه آموزشی برای گروه آزمون اجرا و نتایج با نرم افزار آماری Spss ویرایش 16، تجزیه و تحلیل شد.
قبل از مداخله بین دو گروه کنترل آزمون از نظر میانگین نمره خودکارآمدی (0/77=P،0/29=t) و خودمراقبتی (0/67 = P، 0/42 =t) و سواد سلامت (0/69 = P، 0/38 =t) تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما بعد از مداخله آموزشی میانگین نمرات در گروه آزمون افزایش یافت و بین دو گروه، ازنظر میانگین نمره خودکارآمدی (0/001 > P، 0/099 =t)، خود مراقبتی (0/003 = P، 3/13 =t) و سواد سلامت (0/01 = P، 2/66 =t) تفاوت معنادار، مشاهده شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که مداخله آموزشی مبتنی بر نظریه خودکارآمدی در بهبود خودکارآمدی، سواد سلامت و رفتارهای خود مراقبتی بیماران مبتلا به دیابت موثر است. لذا استفاده از استراتژی های خودکارآمدی در برنامه درمانی و کنترل بیماری در مبتلایان به دیابت توصیه می شود.