بررسی اثرات سطح پلاسمایی ویتامین دی3 بر مقاومت به انسولین و اصلاح فاکتورهای بیوشیمیایی پلاسما در بیماران دیابتی نوع دو

شیوع بیماری دیابت به دلیل عوامل مختلف به شدت در حال افزایش است. پدیده مقاومت به انسولین یکی از علل اصلی بروز این بیماری است که به دلایل مختلفی همچون کاهش سطح سرمی ویتامین دی 3 رخ می دهد. در این مطالعه رابطه بین سطح پلاسمایی ویتامین دی 3 با مقاومت به انسولین و فاکتورهای لیپیدی پلاسما ارزیابی گردید.
این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت درمانگاه بقیه اله تهران از تیر تا شهریور 1394 انجام گرفت. ابتدا داده های دموگرافیک گردآوری و سپس مقادیر سرمی ناشتای ویتامین دی3، گلوکز و لیپیدهای پلاسمایی اندازه گیری شد. بیماران به دو گروه نرمال و دچار کمبود ویتامین دی3 تقسیم شده و میزان لیپیدهای پلاسما و فشارخون بین آن ها مقایسه گردید. سپس افراد هایپوویتامینوز تحت درمان با ویتامین دی3 به مدت هشت هفته قرار گرفتند تا سطح آن به بالای ng/ml 30 برسد. سپس روی درمان نگه دارنده 50000 واحد ویتامین دی3 ماهیانه و g 1/5 کربنات کلسیم روزانه قرار گرفتند. پس از دو ماه دوباره بررسی شدند.
187 نفر (99 مرد و 88 زن) وارد مطالعه شدند. شیوع هایپوویتامینوز در افراد چاق بیشتر بود. درمان با ویتامین دی3 موجب تغییر معنادار HbA1c، HDL، تری گلیسرید، قندخون ناشتا و ویتامین دی3 گردید، اما در سایر شاخصه ها تغییرات معنادار ایجاد نشد.
به نظر می رسد کمبود ویتامین دی3 یکی از علل افزایش گلوکز پلاسما و دیس لیپیدمی باشد. همچنین اصلاح سطح پلاسمایی ویتامین دی3 می تواند منجر به کاهش مقاومت به انسولین و نیز اصلاح الگوی لیپیدی پلاسما در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو گردد.