مقایسه روش های حرکت درمانی و الکتروتراپی در مهارت درشت دست بیماران همی پلژی مزمن ناشی از سکته مغزی

اختلال مهارت دست از شایعترین عوارض همی پلژی ناشی از سکته مغزی در بزرگسالان می باشد و نقصان آن باعث اختلال در فعالیت های روزمره زندگی می گردد. لذا پژوهش حاضر با هدف مقایسه دو روش توانبخشی حرکت درمانی و الکتروتراپی در مهارت دست بیماران انجام شد.

در مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی دو گروهی از نوع قبل و بعد، 16 بیمار همی پلژی ناشی از سکته مغزی در مرحله 4 به بالای بهبودی برانستروم واجد شرایط به روش نمونه گیری غیراحتمالی در دو گروه تحت درمان قرار گرفتند. مداخله گروه اول به روش حرکت درمانی و گروه دوم تحریکات الکتریکی فانکشنال به مدت 36 جلسه در هر یک انجام گردید. ارزیابی مهارت درشت دست بیماران در هر گروه با ابزار مینه سوتا، در سه جلسه اول و 18 و 36 درمان انجام گرفت. در تحلیل داده ها آزمون شاپیروویلک، آزمون تی زوجی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.

یافته ها نشان داد میانگین نمره های مهارت درشت دست بیماران در گروه حرکت درمانی بین قبل و بعد درمان در هر سه حالت؛ قبل با جلسه 18 و جلسه 18 با جلسه 36 و نیز قبل با جلسه 36 بعد از مداخله تفاوت معناداری داشتند (0001/0>P)، اما در گروه الکتروتراپی تنها در دو حالت؛ قبل با جلسه 18 (002/0>P) و جلسه 18 با جلسه 36 بعد از مداخله (001/0>P) تفاوت معناداری داشتند.

نتایج نشان داد که در روش حرکت درمانی روند میانگین مهارت درشت دست سیر صعودی داشت و معنادار بودن نتایج درمان با افزایش تعداد جلسات درمانی امیدواری به بهبودی را افزایش می داد، اما در روش الکتروتراپی بهبودی تا اواسط جلسه نتایج خوبی داشته، ولی تداوم آن سیر نزولی در پی داشت.