تاثیر فعالیت بدنی اجباری تردمیل در دوران نوجوانی بر روی علائم افسردگی و فاکتورهای التهابی مغز رت های نر بالغ دچار استرس جدایی از مادر

تجربه استرس اولیه در دوران کودکی می تواند اثرات زیان بخشی بر مغز و رفتار در ارتباط با ایجاد افسردگی داشته باشد. همچنین پاسخ های ‏ایمنی التهابی در ارتباط با پاتوفیزیولوژی افسردگی گزارش شده اند و بسیاری از مطالعات تاثیرات مثبت فعالیت بدنی را در برابر استرس گزارش داده اند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر روی علائم افسردگی و فاکتورهای التهابی مغز انجام شد.

در این پژوهش استرس جدایی از مادر بر روی رت به عنوان یک مدل حیوانی معتبر از سختی های اولیه زندگی اعمل شد و رت ها از روز 2 تا 14 به مدت 180 دقیقه از مادرشان جدا شدند. در روز 28 این آزمودنی ها به صورت تصادفی به 4 گروه (کنترل، جدایی از مادر، تمرین اجباری، فلوکستین) تقسیم شدند و به صورت 4 تایی تا روز 28 در قفس نگهداری شدند‏. در روز 60 رفتارهای شبه افسردگی به وسیله آزمون های جعبه باز، شنای اجباری، افشانه قندی و ترجیح سوکروز اندازه گیری شد. همچنین بررسی بیان ژن های IL 1β و IL-6 در هیپوکامپ با استفاده از Real time–PCR انجام شد.

رفتارهای شبه افسردگی متعاقب استرس جدایی از مادر با استفاده از آزمون های رفتاری ‏در رت ها به دست آمد. فقط در گروه فلوکستین به طور معنی دار رفتارهای افسردگی بهبود یافت (05/0>p). افزایش بیان ژن های IL 1β و IL-6 در گروه جدایی از مادر دیده شد که در هر دو گروه فلوکستین و تمرین اجباری کاهش بیان این ژن های به وجود آمد (05/0>p).

ما دریافتیم که تمرینات اجباری در دوران نوجوانی قادر به تغییر رفتارهای شبه ‏افسردگی نیست با این وجود تمرین اجباری توانست تغییر معنی داری در سطوح سلولی و مولکولی ایجاد کند.