ارزیابی تاب آوری لرزه ای زیرساخت های شهری

برای غلبه بر اثرات منفی یک فاجعه، ساختمان ها و زیر ساخت ها و به طور کلی تر جوامع، باید رفتاری ارتجاعی داشته باشند. به عنوان تجسمی از مفهوم تاب آوری، تاب آوری لرزه ای به توانایی یک سیستم برای کاهش شانس لرزش، جذب این لرزش و ریکاوری سریع سازه بعد از آن گفته می شود. تاب آوری سازه ها، رویکرد اولیه اش را از یک مفهوم عمومی تر و وسیع تر بدست آورده است و در ادامه آن مسائل مهندسی فرموله شده اند. کمی سازی فیزیکی تاب آوری در زیر ساخت ها شامل احتمال تجاوز شتاب طبقه یا دریفت درون طبقه ای از یک حد مشخص است. برای این منظور از پاسخ های غیر خطی سازه استفاده می شود و همچنین اثر بهسازی و تعمیر و اثر مدت زمان لازم برای ریکاوری سازه و در ادامه جوامع، مد نظر قرار می گیرد. این چهارچوب پیشنهادی تابع احتمال و شکست و تاب آوری را به صورت یک رویکرد پیوسته به هم ربط می دهد. در این مقاله سعی بر معرفی مشخصه ای با نام شاخص تاب آوری جوامع است که بوسیله آن عملکرد جوامع مختلف توسط چهارچوب POEPLES محاسبه و مقایسه می شود.