تنهایی وجودی در زنان دارای گرایش های وسواسی- جبری

پژوهش حاضر به چگونگی حضور مولفه تنهایی وجودی در موقعیت وسواس- اجبار پرداخت. در این راستا، نگرش ها و واکنش های زنان با گرایش های وسواسی- جبری نسبت به تنهایی وجودی بررسی شد تا فهم بهتری نسبت به اختلال وسواس- اجبار (Obsessive-compulsive disorder یا OCD) پدید آید.
این مطالعه با استفاده از روش کیفی از نوع نظریه زمینه ای بر روی زنان کرمانی صورت گرفت. شرکت کنندگان بر اساس مقیاس وسواس- اجبار Yale-Brown (Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale یا Y-BOCS) انتخاب شدند. نمونه گیری به روش هدفمند از نوع گلوله برفی آغاز شد و با نمونه گیری نظری ادامه یافت و با 13 نفر به اشباع رسید. تنهایی وجودی با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته مورد کاوش قرار گرفت. گفته های شرکت کنندگان با استفاده از تحلیل مبتنی بر نظریه زمینه ای و با روش Strauss و Corbin کدگذاری و تحلیل گردید.
«پذیرش/ عدم پذیرش» به عنوان مقوله مرکزی در نظر گرفته شد و «استقلال در مقابل وابستگی، مقابله دفاعی و غیر پذیرشی و مقابله سازگارانه و پذیرشی» نیز مقوله های محوری استخراج شده بودند که هر کدام زیرمجموعه هایی داشتند. به طور کلی، یافته ها گرایش به وابستگی را بیشتر از گرایش به استقلال نشان داد. شرکت کنندگان بیشتر از ساز و کارهای «مقابله دفاعی و غیر پذیرشی» در مواجهه با تنهایی وجودی استفاده می کردند تا «مقابله سازگارانه و پذیرشی». عدم پذیرش، واکنش اغلب زنان دارای گرایش های وسواسی- جبری نسبت به تنهایی وجودی بود.
به نظر می رسد که عدم پذیرش تنهایی وجودی، می تواند بخشی از اضطراب های مفرط، مقابله های ناکارامد و مشکلات ارتباطی افراد مبتلا به OCD را توجیه کند.