تحلیل استعاره های مکنیه در غزل های بیدل

بیدل دهلوی،(1054-1133 ه.ق) از شاعران توانای سبک هندی است که به نازک خیالی مشهوراست. استعاره های غریب و دور ازذهن او گواه این مطلب است.او تمام موجودات را جاندار و دارای ادراک و شعور میداند؛ جانبخشی های او اعم از انسان و حیوان است و از سطح امور محسوس میگذرد و به ژرفای آن میرسد. او از عناصر انتزاعی نیز بهره میگیرد و تصاویری شگفت میافریند بیدل با دقت و ظرافتی حیرت انگیز اجزای امور محسوس و انتزاعی را به بخشهای چندگانه تقسیم میکند و به آنها حیات میبخشد. این مقاله؛ از طریق طبقه بندی و تحلیل استعاره های مکنیه بیدل، نگرش شاعر را، نسبت به پدیده های جهان هستی و روابط آنها، نشان میدهد، در واقع بیدل با خلق استعاره های مکنیه خصوصا؛ جانبخشی های افراطی، به تصویر پردازی ها متنوع و خلق مضمونهای جدید میپردازد. استعاره های مکنیه درگروه های مختلف تقسیم بندی شده اند. بسامد انسان پنداری بیشترین سهم در میان استعاره ها را دارد و استعاره های غیرانسانی نظیر عمارات، طبیعت، حیوانات، اشیا، )به ندرت گیاهان(، در مرتبه بعدی قرار میگیرند.