بررسی تحلیلی ساختارهای تشبیه در بخش پهلوانی و تاریخی شاهنامه

تشبه کی از گونه های صور خال در دو بخش پهلوانی و تارخی شاهنامه است که یی یی فردوسی آن را از زوایای گوناگونی مانند: وجه شبه، ادات تشبه، انواع تشبه، تقید، تشبیه ییی حسی و عقلی و مفرد و مرب سنجیده و برای اغراضی چون تبیین شگردهای حماسی و ک جلوه های معنایی شاهنامه که اهم آنها اغراق است، در اثر حماسی خود بار بردهاست. بر ک این اساس، پژوهش پیش روی شگردهای بارگیری گونه های تشبه، بسامد آنها و نگرش کی فردوسی را در این تشبهات با رویردی توصیفی- تحلیلی بررسی، تحلیل، مقاسه و تبیین کیی کردهاست. وجه شبه ابتکاری، شگردهای نوردن تشبه، ابتکار و خلاقت درآوردن مضامن کییی نو و تازه از مواردی است که فردوسی آنها را بسار دقق و جزی در شاهنامه پردازش کرده ییی و برای بیان مقاصد و اهداف خویش ب ارگرفته است. این مقاله تشبیه را از زوایای مختلف درک شاهنامه بررسی میند.