پارودی نام و منش شخصیت های واقع گرا نزد کنو

آثار ریمون کنو به موزاییکی از پارودی ها و چند صدایی ها می مانند. متنی که اصول زیبایی شناختی خود را بر پایه بازی سرگرم کننده و طنز بنا می نهد و میان افول رئالیسم و ناتورالیسم و ظهور رمان نو قرار می گیرد. به این ترتیب است که شخصیت کنو نیز میان ویژگی حقیقت نما و واقع گرایانه و نیز ویژگی ساختارشکنانه متعاقب آن، هویتی ترکیبی به خود می-گیرد. به نظر می رسد که این شخصیت محصولی ترکیبی از شبکه پیچیده ای از متون تقلید شده است. البته این الواح بازنوشتی گیج کننده، و همچنین استفاده گسترده از پارودی، از بیهودگی و یا حتی ثانوی بودن بسیار دور هستند. به نظر می رسد که ورای این بازی، تمرین بینشی بسیار مهم نهفته است. در این مقاله، با انتخاب دو اثر لوشیندان و گل های آبی است که میلی مشابه نسبت به پارودی ارائه می دهند، تلاش خواهیم کرد تا فرایندهایی که به واسطه آن ها نام و ویژگی های شخصیت های کنو ساخته و سپس واسازی می شوند را توضیح دهیم. همچنین به دنبال پیدا کردن معنایی خواهیم بود که چنین بازی پارودیکی می تواند برای کار ریمون کنو به ارمغان بیاورد