اعتبار عربی بودن در صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه و حقوق ایران

هریک از موجب و قابل باید به گونه‏ای صیغه عقد نکاح را ابراز کنند که از نظر شارع و قانون‏گذار معتبر باشد، قانون‏گذار به کار بردن الفاظی را که صریحا دلالت بر قصد نکاح کند، لازم می‏داند و به آن تصریح می‏کند. مساله چالش برانگیز در صیغه عقد نکاح، اعتبار عربیت صیغه است. در این باره دو نظریه قابل توجه وجود دارد: مشهور فقها قائل هستند به این که عربیت معتبر است و به زبان‏های دیگر نمی توان عقد نکاح را جاری ساخت. در مقابل، حقوق مدنی ایران بر خلاف آنچه مشهور فقهای اسلامی است، عربیت را شرط تحقق نکاح نمی‏داند؛ زیرا خصوصیتی و موضوعیتی در به کار بردن الفاظ عربی و انشا به وسیله آنها وجود ندارد و اطلاق ماده 1062 قانون مدنی هم این نظر را تایید می‏کند. در این نوشتار با بررسی ادله این باب، به نقد و تحلیل هریک از اقوال مزبور می‏پردازد و در نهایت به نظریه تفصیلی می‏رسد که بین شخصی که توانایی بر اجرای صیغه عربی دارد و کسی که توانا بر اجرای صیغه عربی نیست، تفاوت است و از آنجا که نکاح همانند عبادات، توقیفی و تعبدی است و صبغه عبادیت دارد، قدر متیقن صحت عقد، عربی بودن است و قادر به تلفظ عربی، از باب احتیاط، واجب است انشای لفظی عربی کند.