اثر بخشی بیوفیدبک بر بهبود فلج حرکتی اندام تحتانی سمت مبتلا در بیماران مبتلا به سکته ی مغزی ایسکیمیک و هموراژیک

سکته مغزی مهم ترین عامل در ایجاد ناتوانی و معلولیت در افراد بالغ می باشد. اغلب بیماران سکته ای، دوباره به طور مستقل می توانند به فعالیت های حرکتی خود ادامه دهند؛ درحالی که مشکلات حرکتی درنتیجه اختلال تعادل و ضعف حرکتی است، در این افراد ادامه می یابد. استفاده از روش های درمانی موثر جهت بهبود ناتوانی این بیماران ضروری است. ازاین رو پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی بیوفیدبک بر بهبود شدت فلج حرکتی عضلات اندام تحتانی بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکیمیک و هموراژیک انجام شد.

پژوهش بر پایه ی طرح خط پایه چندگانه با ورود پلکانی به درمان اجرا شد. نمونه ی این پژوهش 4 نفر از بیماران مبتلا سکته مغزی ایسکیمیک و هموراژیک بود. روش نمونه گیری در این پژوهش نمونه گیری هدفمند بود. برای نمونه گیری، نخست به کمک مصاحبه با متخصص مغز و اعصاب و همچنین بررسی پرونده های بیماران، افراد مبتلا به سکته مغزی ایسکیمیک و هموراژیک مشخص شدند. و 4 نفر (2 بیمار سکته مغزی ایسکمیک و 2 بیمار سکته مغزی هموراژیک) به تصادف به عنوان نمونه انتخاب شدند. بیماران طی 20 جلسه به صورت یک روز در میان تحت درمان قرار گرفتند. به منظور بررسی میزان فلج حرکتی از مقیاس نمره دهی شدت فلج حرکتی و برای ارزیابی حرکت کردن از دستگاه بیوفیدبک استفاده شد. اطلاعات حاصل از آزمون ها و همچنین درمان، جمع آوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نمودار پلکانی استفاده شد.

نتایج تحلیل دیداری نمودارها حاکی از تفاوت معنی دار در بین موقعیت مداخله و خط پایه برای هر 4 آزمودنی در متغیر شدت فلج حرکتی اندام تحتانی (PND 60 درصد برای آزمودنی 1، 80 درصد برای آزمودنی 2 و 3 و 40 درصد برای آزمودنی 4) بود. به بیان دیگر، میزان تونیسیته عضلانی افراد نمونه پس از مداخله افزایش یافته بود. همچنین در موقعیت پیگیری (1 ماه و یک هفته بعد) این میزان در افراد حفظ شده بود.

نتیجه پژوهش حاضر نشان داد که درمان بیوفیدبک الکترومیوگرافی بر تونیسیته عضلانی اندام تحتانی بیماران سکته مغزی ایسکمیک و هموراژیک موثر بوده است.