بررسی مطالعات آزمایشگاهی و تئوری بهبود ضریب رسانش گرمایی نانوسیالات

سیالات انتقال حرارتی مرسوم، مانند آب، روغن و اتیلن گلیکول که در صنایع مختلفی مانند فرآیندهای شیمیایی، تبرید، فرآیندهای سرد و گرم کردن، حمل و نقل، نیروگاه ها و صنایع با اندازه ای در حد میکرومتر که خصوصیات انتقال حرارتی ضعیفی دارند، استفاده می شوند. افزایش ضریب رسانش گرمایی ایده ی کلیدی برای بهبود ویژگی های انتقال حرارتی سیالات مرسوم است. از آنجایی که ذرات جامد دارای ضریب رسانش گرمایی بیشتری نسبت به سیال پایه هستند، انتظار می رود که معلق-سازی ذرات ریز جامد در سیال پایه، باعث بهبود ضریب رسانش گرمایی شود. سوسپانسیون رقیق حاوی ذرات نانومتری را نانوسیال می گویند که این دسته از سیالات خواص انتقال حرارتی را افزایش داده اند و به نظر می رسند که گزینه امیدبخشی برای سیستم های گرمایی نسل بعدی باشند. به همین منظور پارامترهای مختلفی که بر روی ضریب رسانش گرمایی نانوسیالات اثر می گذارند بررسی شده است و حتی مدل های مختلفی هم برای پیش بینی ضریب رسانش گرمایی آن ها ارائه شده است اما هنوز مدل واحدی که بتواند همه ی مکانیزم های احتمالی انتقال حرارت را برای نانوسیالات درنظر بگیرد وجود ندارد.