سنجش آسیب پذیری کالبدی- اجتماعی شهر از منظر پدافند غیرعامل (مورد مطالعه: محلات منطقه یک کلان شهر اهواز)

عصر پست متروپلیتن را می توان عصر آسیب پذیری شهر نامید؛ زیرا همسو با پیچیدگی حیات شهری، شهرها در ابعاد مختلف با «مخاطرات طبیعی و بحران های تکنولوژیک» از یک سو و «بحران های اجتماعی- امنیتی» از دیگر سو، روبرو هستند. بدین لحاظ، به کارگیری پدافند غیرعامل در منطقه یک کلان شهر اهواز (به دلیل قرارگیری در حوزه میانی شهر و وجود هسته تاریخی، تجاری و درمانی وجود بافت فرسوده گسترده، تراکم بالای ساختمانی، جمعیتی و تمرکز سرمایه) در جهت افزایش ایمنی جانی، مالی و روحی در زمان وقوع بحران های انسان ساز می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. پژوهش حاضر از لحاظ ماهیت و روش، توصیفی- تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه و مطالعات میدانی بوده و مدل به کاررفته در این تحقیق، منطق فازی است. همچنین، از عملگر گاما 9/0 در قالب نرم افزار (Arc GIS) استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که از نظر درصد آسیب پذیری، محلات آزادشهر، آخر آسفالت و باغ شیخ، پادادشهر و عبدالحمید به ترتیب بیش ترین میزان را دارا بوده اند. علت این امر را باید در بافت فرسوده، تراکم بالای جمعیت در سنین پایین و کهن سال و همچنین، مقاومت پایین نوع اسکلت بناهای این محلات دانست. در مجموع، بیش از 50 % از بناهای شهری منطقه یک در پهنه آسیب پذیری بسیار زیاد و زیاد قرار دارند.