مقایسه تاثیر دو تواتر مختلف تمرین هوازی با حجم یکسان و بی تمرینی متعاقب با آن بر سطوح هورمون آیریزین، پروفایل لیپیدی و شاخص مقاومت به انسولین در زنان چاق دیابتی نوع 2

دیابت نوع 2 یک معضل مهم برای سلامت عمومی است که افراد زیادی درگیر آن هستند. تمرینات ورزشی و فعالیت بدنی نقش مهمی در پیشگیری و کنترل آن ایفا می کند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر دو تواتر مختلف تمرین هوازی با حجم یکسان و بی تمرینی متعاقب با آن بر سطوح هورمون آیریزین، پروفایل لیپیدی و شاخص مقاومت به انسولین در زنان چاق دیابتی نوع 2 بود.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، 36 زن چاق دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه مساوی 12 نفر تقسیم شدند. گروه 1 و 2 به مدت 8 هفته (1=3 جلسه و 2= 6 جلسه در هفته، با حجم یکسان) تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه) انجام دادند. نمونه گیری ها در مرحله پیش آزمون، 48 ساعت و دو هفته پس از آخرین جلسه تمرینی انجام شد.
نتایج درون گروهی نشان داد متغیرهای وزن، چربی بدن و شاخص توده بدنی تنها در گروه یک (کاهش) و مقاومت به انسولین (کاهش) و آیریزین (افزایش) در هر دو گروه تجربی، بعد از گذشت 8 هفته از مداخله، تغییر معنی داری داشتند (0/05P<). همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه همراه با تست تعقیبی LSD، نشان دهنده اختلاف معنی دار در متغیرهای وزن (0/036p=)، درصد چربی (0/001p=)، شاخص توده بدنی (0/008p=)، مقاومت به انسولین (0/001p=) و آیریزین (0/0001p=) در مرحله پس آزمون بین گروه های مختلف مطالعه بود.
با توجه به نتایج مطالعه حاضر، تاثیر تمرین ورزشی با مدت زمان بیشتر نسبت به تکرر در جلسات تمرینی کوتاه مدت در کنترل عوامل دخیل و موثر در دیابت نوع 2 بارزتر بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که زمان برنامه ورزشی، عامل موثری در پیشگیری و کنترل بیماری دیابت نوع 2 می باشد که باید در طراحی و برنامه ریزی ورزشی مورد توجه قرار گیرد.