ارتباط بین ثبات ناحیه مرکزی و قدرت برخی عضلات اندام تحتانی با تکنیک پرش-فرود با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود

آسیب رباط متقاطع قدامی یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی بوده که به دلایل مختلف روی می دهد و تحقیقات تاکنون به بررسی علت های احتمالی پرداخته اند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت ایزومتریک ابداکشن و چرخش خارجی ران با بیومکانیک پرش-فرود افراد فعال از طریق سیستم امتیازدهی خطای فرود بود.
روش شناسی: ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت اندام تحتانی 30 آزمودنی فعال (سن 12/2±27/21 سال، قد 59/6±77/177 سانتی متر، وزن 94/6±42/69 کیلوگرم) به ترتیب از طریق آزمون های میدانی و معتبر مک گیل و دینامومتری دستی ارزیابی گردید. سپس افراد آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود را به منظور ارزیابی بیومکانیک پرش-فرود اجرا کردند. برای بررسی ارتباط مقادیر ثبات ناحیه مرکزی و قدرت ایزومتریک ابداکشن و چرخش خارجی ران با امتیاز LESS از آزمون همبستگی پیرسون و ارتباط پیش بین این متغیرها با امتیاز LESS از آزمون رگرسیون چند متغیره استفاده گردید (05/0≥P).
همبستگی و ارتباط پیش بین معناداری بین آزمون های فلکسور تنه (4/0=P)، اکستنسور تنه (46/0=P)، پلانک (49/0=P)، پلانک از سمت راست (41/0=P)، پلانک از سمت چپ (4/0=P)، قدرت ایزومتریک ابداکشن ران (44/0=P) و چرخش خارجی ران (07/0=P)، و نمرات کلی آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود مشاهده نشد.
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین استقامت و ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت ایزومتریک عضلانی با بیومکانیک پویای پرش-فرود ارتباط معناداری ندارد که این یافته احتمالا به دلیل تفاوت میان ماهیت آزمون های استقامت و ایزومتریک با حرکات عملکردی پویا می باشد. به طور کلی، اجرای پژوهش های مربوط به غربالگری ورزشکاران در معرض خطر به منظور پیشگیری از وقوع آسیب های جدی که دوران ورزشی و نیز زندگی فردی ورزشکاران را تهدید می کنند امری لازم و ضروری می باشد. بدون تردید، بهره گیری از روش های کاربردی در ارزیابی الگوهای خطرزا که بتوانند جایگزینی برای سیستم های آزمایشگاهی گران قیمت بوده و در گروه های بزرگ به آسانی قابل اجرا باشند، در این جهت برای متخصصین پزشکی-ورزشی بسیار کمک کننده خواهد بود.