احساس غربت و سازگاری اجتماعی و رابطه ی آنها با یکدیگر در فارسی آموزان غیرایرانی

در فرایند یادگیری زبان دوم/خارجی، تاثیر مسائل عاطفی و روانی را نمی توان نادیده انگاشت؛ اهمیت این مسائل را می توان از نظریه های پژوهشگرانی مانند کرشن (1982) نیز دریافت که با ارائه ی فرضیه ی «فیلتر عاطفی»، عوامل عاطفی و روانی را به مثابه ی یک مانع یا یک عنصر بهبوددهنده در مسیر یادگیری زبان آموزان می دانند. در همین راستا، پژوهش حاضر نیز به بررسی میزان «احساس غربت» و «سازگاری اجتماعی» و رابطه ی آنها با یکدیگر در میان فارسی آموزان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) پرداخته است. برای انجام پژوهش، 178 فارسی آموز (35 دختر و 143 پسر) مورد بررسی قرار گرفتند. پرسش نامه های سازگاری اجتماعی بل (1961) و احساس غربت ون ولیت (2001) ابزارهای این پ‍ژوهش بودند. نتایج نشان داد که 9/12 درصد از فارسی آموزان، احساس غربت ضعیف، 7/64 درصد احساس غربت متوسط و 4/22 درصد احساس غربت شدید دارند و از نظر سازگاری اجتماعی نیز 7/24 درصد سازگاری اجتماعی پایین، 5/62 درصد سازگاری اجتماعی متوسط و 8/12 درصد سازگاری اجتماعی بالا دارند. همچنین، بین نمره ی کل احساس غربت و خرده مقیاس (عامل) دلتنگی برای خانواده، بین دختران و پسران تفاوت معناداری وجود دارد، اما بین سازگاری اجتماعی این دو گروه هیچ تفاوت معناداری مشاهده نشد. بررسی رابطه ی احساس غربت با سازگاری اجتماعی نیز نشان داد که بین احساس غربت (نمره کل) و خرده مقیاس های «میل بازگشت به وطن» و «مشکل سازگاری» با سازگاری اجتماعی در فارسی آموزان غیرایرانی رابطه ی منفی و معنادار وجود دارد.