اثربخشی آموزش هوش اخلاقی برعملکرد اجتماعی و مشکلات رفتاری

تربیت هوش اخلاقی، یکی از مولفه های مهم تربیت کودک است که می تواند به رشد فردی و اجتماعی کودکان کمک کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش هوش اخلاقی بر بهبود عملکرد اجتماعی و کاهش اختلالات رفتاری دانش‏آموزان پایه دوم ابتدایی بود.
پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه‏آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری آن را تمامی دانش‏آموزان دختر پایه دوم دوره اول ابتدایی شهرستان اردکان در سال تحصیلی 94-1393 تشکیل می‏دادند. تعداد 36 نفر از این دانش‏آموزان به روش نمونه‏گیری در دسترس، انتخاب و با استفاده از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 18 نفر) قرار گرفتند. ابتدا هر دو گروه با استفاده از فهرست رفتاری کودک (CBCL) و مقیاس روابط اجتماعی (فرم معلم) مورد پیش‏آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در 11 جلسه آموزش هوش اخلاقی شرکت کردند، درحالی‏که گروه کنترل در فهرست انتظار قرار داده شد و آموزشی دریافت نکردند. پس از پایان جلسات از هر دو گروه پس‏آزمون گرفته شد. در نهایت، داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کواریانس چندراهه (مانکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که بین دو گروه کنترل و آزمایش در عملکرد رفتاری و روابط اجتماعی تفاوت معناداری وجود داشت و آموزش هوش اخلاقی بر بهبود عملکرد اجتماعی کودکان و کاهش اختلالات رفتاری آنها تاثیرگذار بوده است.
یافته ها حاکی از این است که با توجه به نیاز جامعه به فراگیری و رعایت اصول اخلاقی، آموزش هوش اخلاقی به کودکان می‏تواند یک روش مداخله‏ای مناسب جهت ارتقای عملکرد رفتاری و روابط اجتماعی آنها باشد.