تاثیر جاده های جنگلی بر فلور، شکل زیستی و انتشار جغرافیایی پوشش گیاهی در تیپ ممرز- راش، جنگل خیرود

ساخت شبکه جاده های جنگلی از جمله دخالت های انسانی است که سبب آشفتگی در جنگل می شود. هدف از این پژوهش، تعیین فاصله اثرگذار جاده های درجه دو جنگلی بر فلور، شکل زیستی و انتشار جغرافیایی گونه های گیاهی در تیپ ممرز- راش، جنگل خیرود نوشهر بود. بدین ‏منظور، 36 خط نمونه به طول 100 متر (در هر دامنه خاک ریزی و خاک برداری 18 خط نمونه) از حاشیه جاده تا درون جنگل انتخاب و در طول هر خط نمونه، هشت قطعه نمونه به ابعاد 2×1 متر با فواصل صفر متری (حاشیه جاده)، پنج، 10، 15، 20، 30، 45 و 100 متری برداشت شدند. نتایج نشان داد که بیشینه فاصله اثرگذار جاده بر فلور، 15 متر است زیرا که از این فاصله به بعد، درصد فراوانی دو خانواده ی Fagaceae و Betulaceae به صورت غالب در می آید و خانواده های Rosaceae، Cyperaceae و Poaceae درصد حضورشان کاهش می یابد. بیشترین فاصله اثرگذار بر شکل زیستی، 20 متر است زیرا بعد از این فاصله درصد حضور ژئوفیت ها و همی کریپتوفیت ها کم و بر درصد حضور فانروفیت ها افزوده می شود. جاده های جنگلی تا بیشینه فاصله 15 متر بر انتشار جغرافیایی گیاهان اثرگذارند زیرا بعد از این فاصله، کروتیپ های جهان وطنی و نیمه جهان وطنی حضور ندارند و درصد حضور گونه های چندناحیه ای کاهش و شکل غالب انتشار جغرافیایی به صورت اروپا- سیبری یا اروپا- سیبری و مدیترانه‏ ای تغییر می یابد. استفاده از بیل مکانیکی به جای بولدوزر در هنگام ساخت جاده که تخریب کمتری در عرصه ایجاد می کند و رعایت دقیق استانداردهای پروفیل های طولی و عرضی جاده جنگلی می تواند باعث کاهش اثرات منفی جاده بر بوم سازگان شود.