اثر سطح پروتئین و توازن الکترولیتی جیره پایانی بر عملکرد، فراسنجه های خون و ریخت شناسی روده جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطح پروتئین قابل هضم و توازن الکترولیتی جیره پایانی بر عملکرد، فراسنجه های خون و بافت شناسی روده با استفاده از تعداد 500 قطعه جوجه گوشتی مخلوط دو جنس سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی و به صورت فاکتوریل 5×2 با دو سطح پروتئین قابل هضم (5/16 و 19درصد) و پنج سطح توازن الکترولیتی (150، 200، 250، 300 و 350 میلی اکی والان در کیلوگرم جیره) در دوره پایانی (25 تا 42 روزگی) با پنج تکرار 10 قطعه ای انجام شد. جوجه ها از 42-28 روزگی به مدت هشت ساعت روزانه تحت تنش گرمایی 2±32 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. افزایش سطح پروتئین اثری بر افزایش وزن دوره پایانی جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی نداشت. مصرف خوراک و ضریب تبدیل جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره 5/16درصد، بیشتر از 19درصد پروتئین بود (05/0 < P). بیشترین افزایش وزن و کمترین ضریب تبدیل در توازن 200 میلی اکی والان مشاهده شد که تفاوت آنها به ترتیب تنها با تیمارهای 300 و 150 میلی اکی والان معنی دار نبود. بیشترین افزایش وزن در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی 5/16درصد پروتئین و 200 میلی اکی والان توازن الکترولیت مشاهده شد(05/0 < P). سرم جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 19درصد در مقایسه با 5/16درصدپروتئین قابل هضم، دارای تری گلیسیرید کمتر اما پروتئین کل، کراتینین و اسید اوریک بالا تری بودند (05/0 < P). افزایش پروتئین جیره از 5/16درصد به 19درصد، تاثیری بر ویژگی های بافت شناسی روده نداشت. تغذیه جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی با تعادل الکترولیتی 250 میلی اکی والان، مساحت سطح پرز را افزایش داد (05/0 < P). بر اساس نتایج حاصل، در دوره پایانی پرورش جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی، جیره حاوی 5/16درصد پروتئین قابل هضم و توازن الکترولیتی 200 میلی اکی والان توصیه می شود.