اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک بر توان مندی گفت وگوی موثر زوجین

زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک اسپرینکل و همکاران از رویکردهای یک پارچه نگر زوج درمانی بوده و در آن به نقش انگیزه و اتحاددرمانی و مفهوم سازی مشترک در درمان تاکید می شود. این پژوهش به بررسی اثربخشی روش زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک بر توان مندی گفت وگوی موثر زوجین پرداخته است.
این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی بوده و از طرح آزمایشی آمیخته استفاده شد. جامعهٔ آماری، زوج هایی بودند که به دلیل توان مندنبودن در گفت وگوی موثر، به مرکز خدمات روان شناسی و مشاورهٔ آرامش ارومیه در سال 1394 مراجعه کردند. نمونهٔ آماری شامل 16 زوج بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده از میان جامعهٔ آماری انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (16 نفر) و گروه کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسهٔ زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک شرکت کردند؛ ولی در گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد. ابزار اندازه گیری پرسشنامهٔ «مقیاس ارزیابی گفت وگوی موثر زوجین» بود. از آزمون آماری تحلیل واریانس با تکرار سنجش برای آزمون سوال تحقیق استفاده شد.
نتایج تحقیق نشان داد که میزان توان مندی زوج ها در گروه آزمایش در مقیاس های مهارت های کلامی و غیرکلامی و فرآیند گفت وگوی موثر در مرحلهٔ قبل و بعداز مداخله، تفاوت معناداری داشته است (0٫001
زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک، توان مندی گفت وگوی موثر را در زوج ها بهبود داده است. این نتیجه لزوم توجه زوج درمان گران به عوامل مشترک در زوج درمانی را نشان می دهد.