اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر افزایش تاب آوری معلولان جسمی حرکتی

معلولیت جسمی حرکتی به عنوان عامل خطر برای مشکلات سلامت روان عمل می کند؛ لذا بررسی مداخلات روان شناختی موثر در ارتقای سلامت روان این افراد اهمیت می یابد. ازاین رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر افزایش تاب آوری معلولان جسمی حرکتی انجام شد.
این پژوهش مطالعه ای نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی معلولان جسمی حرکتی شهرستان قروه استان کردستان تشکیل دادند. از این میان به شکل تصادفی ساده 218 نفر انتخاب شده و پرسشنامهٔ تاب آوری روی آن ها اجرا شد. 24 نفر از کسانی که نمرهٔ تاب آوری آن ها کمتر از سایر شرکت کنندگان بود و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه تحت مداخلهٔ رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی قرار گرفت. این جلسات هفته ای یک بار و به مدت یک و نیم ساعت برگزار شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. آزمودنی های پژوهش توسط مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) پیش از شروع درمان و در پایان درمان و پس از اتمام مرحلهٔ پیگیری یک ماهه ارزیابی شدند. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر) استفاد شد.
نتایج آزمون نشان داد بین دو گروه در افزایش تاب آوری در مرحلهٔ پس آزمون و پیگیری تفاوت معنا داری وجود دارد (0٫001
براساس یافته های این پژوهش می توان گفت که رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی در افزایش تاب آوری معلولان جسمی حرکتی موثر است و به روان شناسان بالینی توصیه می شود در این رابطه از این مداخله بهره گیرند.