رابطه خودپنداره و خودکارآمدی با خودمدیریتی در سالمندان آسایشگاه های شهر تهران

اهداف خودپنداره، خودکارآمدی و خودمدیریتی از مهم ترین متغیرهای حوزه سالمندی هستند که در آسایشگاه های سالمندی به طور ویژه به آن ها توجه می شود. هدف از این مطالعه تعیین رابطه خودپنداره و خودکارآمدی با خودمدیریتی سالمندان آسایشگاه های شهر تهران در سال 1394 بود.
مواد و روش ها در این مطالعه توصیفی تحلیلی جامعه پژوهش شامل تمامی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران در سال 1394بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 217 نفر محاسبه شد. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خودپنداره راجرز، مقیاس خودکارآمدی عمومی و پرسش نامه خودمدیریتی (SMAS-30) استفاده شد. داده های جمع آوری شده وارد نرم افزار SPSS شد و با آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، همبستگی پیرسون و رگرسیون تجزیه وتحلیل شدند.
یافته ها در این پژوهش 217 سالمند (144 زن و 73 مرد) با میانگین سنی 78/11±66/78 سال به عنوان نمونه حضور داشتند. میانگین خودپنداره، خودکارآمدی و خودمدیریتی آنان به ترتیب 47/1±25/8، 00/4±68/17 و 59/11±69/59 بود. نتایج آزمون همبستگی نشان داد خودپنداره و خودکارآمدی با خودمدیریتی رابطه معنادار داشتند (05/0P<) و خودپنداره و خودکارآمدی حدود 14 درصد خودمدیریتی را تبیین می کردند.
نتیجه گیری سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران خودپنداره ضعیف، خودکارآمدی کم و خودمدیریتی نامطلوبی داشتند. با توجه به روابط به دست آمده، به دست اندرکاران و مسئولان مربوطه پیشنهاد می شود برای افزایش خودمدیریتی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران به خودپنداره، خودکارآمدی و راهکارهای ارتقای آن ها توجه بیشتری داشته باشند.