تاثیر درمان شناختی- رفتاری گروهی بر HbA1C، افسردگی، خودکارآمدی، ادراک بیماری و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع II

درمان شناختی- رفتاری گروهی در سال های اخیر حمایت های تجربی خوبی در زمینه اختلال های هیجانی کسب نموده و تلاش های خوبی نیز در حیطه بیماری های مزمن از جمله بیماری دیابت انجام شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر درمان شناختی- رفتاری گروهی بر HbA1C، خودکارآمدی، افسردگی، ادراک بیماری و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع II بوده است.
در مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر از 43 بیمار واجد شرایط، 30 نفر از طریق قرعه کشی انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. از همگی افراد آزمایش HbA1C به عمل آمد و بیماران پرسش نامه های افسردگی بک BDI، خودکارآمدی افراد دیابتی( DMSES)، ادراک بیماری IPQ، کیفیت زندگی دیابتی 39 D- را تکمیل نمودند. گروه مداخله، 10 جلسه 5/1 ساعته، 2 بار در هفته به صورت آموزش شناختی- رفتاری با رویکرد بک دریافت نمود. بلافاصله پس از خاتمه مداخله و یک ماه بعد در مرحله پیگیری مجددا پرسشنامه ها توسط بیماران تکمیل شد و آزمایش HbA1C به عمل آمد.
میانگین سنی شرکت کنندگان 21/7±5/43 سال بود. در ابتدای مطالعه دو گروه از لحاظ میانگین متغیرهای وابسته تحت بررسی همگن بوده اند. آموزش گروهی شناختی- رفتاری در کاهش افسردگی(049/0 =P) و بالا بردن ادراک بیماری ( 005/0= P) موثر بود. تفاوت معناداری در مورد متغیرهای HbA1C ، خودکارآمدی و کیفیت زندگی پیدا نشد.
استنتاج: مداخله گروهی شناختی- رفتاری با پروتکل به کار گرفته شده در این مطالعه برای کاهش افسردگی و بالا بردن ادراک بیماری در جمعیت مبتلا به دیابت اثربخش بود و می توان از این روش در کنار درمان های دارویی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع II بهره برد.