مدلهای سنتی ارتباطات عمومی علم و تب کریمه کنگو در ایران (1396)

رسانه ها یکی از کنشگران اصلی ارتباطات عمومی علم هستند که آگاهی، شناخت، نگرش، و رفتار ما را نسبت به موضوعات علمی تغییر می دهند. لونشتاین (2003) چهار مدل رایج برای ارتباطات عمومی علم برمی شمارد که شامل مدل نقصانی، مدل بافتاری یا زمینه ای، مدل عامه متخصص و مدل مشارکت عمومی هستند. هدف اصلی دو مدل اول، افزایش سطح سواد علمی فرد است، یعنی مساله فهم عمومی را فردی می دانند. دو مدل دیگر سعی دارند تا گروه های محلی و عموم را توانمند کرده و با تبادل افکار بین دانش علمی و سایر انواع دانش، و مشارکت به حل مشکلاتی که علم درصدد رفع آنهاست، کمک کنند. در دو مدل آخر، مساله فهم عمومی به روابط اجتماعی مربوط است. هیچ یک از این مدل ها، برتری نسبت به دیگری ندارند و همه نقاط قوت و ضعف هایی دارند. از این رو، بسته به هدف ارتباطات عمومی علم می توان از هر کدام از چهار مدل مذکور استفاده کرد. مقاله حاضر در تلاش است تا با مرور مطالعات نظری و تجربی این حوزه، ویژگی دو مدل اول را شرح داده و با استفاده از نحوه اطلاع رسانی درباره بیماری تب کریمه کنگو تحلیلی از غلبه مدل نقصانی بر پیام های علمی عمومی ایرانی ارائه دهد.