ریشه های گسست و گم گشتگی فرهنگی در معماری معاصر ایران

نکته محوری این مقاله، مبین آن است که تغییر رویاهای ایرانیان طی اعصار و دهه های مختلف، باعث مطالبه دنیایی دیگر گونه در مقایسه با دنیای موجودشان بوده است. این امر هر از چندگاهی، دگرگونی هایی را به ارمغان آورده است. شهر و معماری ایرانی از اوایل دهه چهل با دگرگونی و تحول مفهوم ها و معناها و به تعبیری، «تغییر رویاها» و همچنین با غلبه «کمیت» بر «کیفیت» مواجه می شود و هر آن چه کمی و یا عددی باشد، میدان می یابد. رویاپردازی جامعه ایرانی برای تغییر وضع موجود در دوره های مختلف، رفته رفته با غفلت، به خوا ب زدگی منجر شده و این امر نهایتا موجب گسست از جریان پیوسته معماری سنتی شده است. امروزه معماری به نحو ناهنجاری پیوند خود را با گذشته اش از دست داده و مناسبات جدیدی جای آن را گرفته و در حوزه نظر و عمل معماری، چالش ها و تردیدهای موجود در تعاملات فرهنگی، به گونه پیچیده تری، جنبه کالبدی و عینی به خود گرفته است. به عبارتی، نوعی گسستگی و گمگشتگی فرهنگی در معماری رخ داده است. این مقاله در جست وجوی مباحث فرهنگی در وضع موجود معماری ایران، گسست های فرهنگی موجود در آن را مورد اشاره قرار داده و آن ها را ناشی از گسست های مشابه در فرهنگ و جامعه ایران برشمرده است. مرور تحولات چهره و لحن معماری ایران در دوره معاصر و پرداختن به اندیشه های گونه گون در حوزه معماری و فرهنگ، با نگاهی به وضعیت تحولات جهانی و عنایت به رابطه ایران و غرب، گویای این مهم است که آنچه معماری امروز ما را دستخوش بحران نموده است، وجه فرهنگی- اجتماعی آن می باشد.