ارزیابی پیوستگی سیمای سرزمین و کریدورهای مهاجرتی آهوی گواتردار در مناطق مرکزی ایران

انزوای جمعیت ها و در نتیجه آن خطرات ژنتیکی، بقاء درازمدت جمعیت های آهوی گواتردار را تهدید می کند. مدیریت این جمعیت ها نیازمند برقراری ارتباطات سیمای سرزمین بین لکه های زیستگاهی است. در این مطالعه سطوح مقاومت سیمای سرزمین به عنوان تابعی از 12 متغیر محیطی و انسانی و با استفاده از مدل های پیش بینی پراکنش تهیه شد. به دلیل کمبود اطلاعات درخصوص فاصله انتشار گونه، سناریوهای متفاوتی از توان انتشار مورد ارزیابی قرار گرفت. با استفاده از رویکرد کرنل مقاومت و مسیرهای حداقل هزینه فاکتوریل، سطح لکه های زیستگاهی هسته ای و کریدورهای مهاجرتی پیش بینی شد. نتایج این مطالعه نشان از انزوای کامل آهوان منطقه حفاظت شده بیدوئیه داشت. در مقابل نرخ جابه جایی مناسبی بین آهوان مناطق موته، قمیشلو، کلاه قاضی، کهیاز و کالمند پیش بینی شد. با درنظر گرفتن تاثیر جاده ها و کلان شهرها احتمال ارتباط عملکردی سیمای سرزمین بین آهوان کلاه قاضی با سایر مناطق نیز کاهش می یابد. با ترکیب نتایج به دست آمده و ارتباطات ژنتیکی جمعیت ها می توان عنوان کرد که آهوان مناطق مرکزی کشور در سه زیر جمعیت آهوان بیدوئیه، آهوان کلاه قاضی و آهوان سایر مناطق حفاظت شده در مرکز کشور گروه بندی می شوند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که حفاظت از این گونه نیازمند مدیریت یکپارچه در سطح سیمای سرزمین به منظور برقراری جریان ژنی بین زیستگاه های منزوی است.