سیاستگذاری صنعتی جهت ارتقای قابلیت های صنایع دفاعی راهبردی

سیاست های صنعت دفاعی یکی از مهمترین شاخه های سیاست صنعتی کشورهاست و سیاست صنعتی، خود یکی از شاخه های سیاست عمومی محسوب می شود. سیاست صنعتی، شیوه های مختلف دخالت دولت در عرصه صنعت و فناوری است که به صورت هماهنگ شده و آگاهانه، برای پیشرفت در توسعه صنعتی اعمال می شود. در این بین ناهنجاری های رفتاری بخش صنعت در مجموعه اقتصاد کشور از دو حوزه متفاوت ناشی می شود. نخست از کندی مناسبات درونی و دوم از ناهماهنگی های با اقتضائات محیط پیرامونی آن. این مقاله برآن است تا راهنمایی برای سیاستگذاران صنعتی بوده و با انجام یک موردکاوی واقعی، سیاستهای صنعتی آن را تشریح نماید. در این مسیر براساس یک مدل مفهومی دو مرحله ای، ابتدا به ترسیم وضیعت مطلوب سیاستگذای براساس آثار علمی پرداخته شده و در مرحله دوم سیاستهای پیشنهادی برای سازمان های صنعتی فعال در عرصه دفاعی را ارائه کرده ایم که عبارتند از «اتخاذ سیاست هسته و شبکه» ، «ایجاد اتحاد راهبردی با صنایع همسوی داخلی و تحکیم پیوندهای حیاتی» و «نگاه پلتفرمی (خانواده محصول) به مقوله طراحی و تولید محصولات و سامانه ها». منطق استفاده شده در این تحقیق «تحلیل داده بنیاد» بوده و از بین چهار رویکرد مختلف آن با توجه به اقتضائات پژوهش، رویکرد گلیزر و استراوس انتخاب شد. یافته ها و نوآوری اصلی مقاله، سیاستهای پیشنهادی بوده که در انتهای مقاله تبیین و تشریح شده است.