بررسی مقاومت دارویی سویه های استافیلوکوکوس اوررئوس مقاوم به آنتی-بیوتیک ونکومایسین در برخی از بیمارستان های شهر رشت

استافیلوکوکوس اورئوس از مهم ترین عوامل عفونت های بیمارستانی و اکتسابی از جامعه است و نسبت به طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها مقاومت نشان می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی فنوتیپی و مولکولی ایزوله های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به ونکومایسین جدا شده از بیمارستان های شهر رشت در یک دوره شش ماهه (بهمن 94 تاتیر 95) بود.
217 نمونه بالینی از بخش های مختلف بیمارستان های شهر رشت جمع آوری شدند. ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس با تست های بیوشیمیایی تعیین هویت شدند. جهت تعیین مقاومت میکروبی سویه ها به آنتی بیوتیک ونکومایسین از آزمون های فنوتیپی دیسک دیفیوژن (طبق دستورالعمل CLSI) و حداقل غلظت مهار کنندگی به روش ماکرودایلوشن براث استفاده شد. همچنین حضور ژن VanA، کد کننده مقاومت به آنتی بیوتیک ونکومایسین در ایزوله های جدا شده، به روش PCR مورد بررسی قرار گرفت.
67 سویه استافیلوکوکوس اورئوس تعیین هویت شدند. در تست تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن، میزان مقاومت به آنتی بیوتیک های کلرامفنیکل 5/10درصد، جنتامایسین 37/25درصد، تتراسایکلین 32/37درصد، ونکومایسین 80/38 درصد، اگزاسیلین 70/44درصد، پنی سیلین 100درصد بود. در روش ماکرودایلوشن براث، 4/22 درصد نمونه ها مقاومت به ونکومایسین را نشان دادند. در روش PCR، برای ژن VanA باندی مشاهده نشد.
توصیه می شود در مطالعات مولکولی، حضور ژن های VanA و VanB هر دو بررسی شود، چرا که علت مقاومت می تواند مربوط به حضور ژن VanB باشد.