نمودهای جدید اختلال نقص توجه/ بیش فعالی در آیینه باندهای فرکانسی الکتروانسفالوگرافی کمی: رویکرد نظری معاصر

اختلال نقص توجه/ بیش فعالی (ADHD)، شایع ترین اختلال عصبی-رفتاری است که شیوع آن در سراسر جهان حداقل 5% در کودکان سنین مدرسه برآورد شده است. علائم مختل کننده این اختلال در بزرگسالی در 65% افرادی که در کودکی تشخیص دریافت کرده اند، تداوم می یابد. عوامل ژنتیکی و محیطی در این اختلال، نقش مهمی داشته و این عوامل به تغییرات مدارهای بسیاری در مغز منجر شده و مسیرهای متنوعی را تا علائم ایجاد کرده، نیمرخ های نقایص مختلف را پدید آورده و به اختلالاتی منجر می شوند. DSM-5 سه فنوتیپ بالینی ADHD شامل مشکلات توجهی، نوع بیش فعالی/ تکانشگری و نوع ترکیبی را مشخص کرده است، با این حال، بسیاری از مطالعات با استفاده از الکتروانسفالوگرام (EEG) به بررسی فعالیت مغز کودکان مبتلا به ADHD در مقایسه با افراد نرمال، پرداخته تا نروفیزیولوژی زیربنایی ADHD را روشن ساخته و زیرگروه های آن را با پاسخ متفاوت به درمان، مورد بررسی قرار دهند. در این راستا، یک طبقه بندی طیفی QEEG از جمعیت ADHD بعمل آمده است که چهار زیرگروه اصلی شامل زیرگروه I (افزایش نابهنجار طیف فرکانسی دلتا-تتا در قسمت مرکز یا سنترال- فرونتال)، زیرگروه II (افزایش نابهنجار ریتم تتا در قسمت میانی فرونتال)، زیرگروه III (افزایش نابهنجار فعالیت بتا در قسمت فرونتال) و زیرگروه IV (فعالیت بسیار زیاد و افراطی آلفا درکانالهای فرونتال، مرکزی و پسین) را مشخص می کند. هرچند، شواهد پژوهشی بطور غیرمستقیم، موید این طبقه بندی است، لکن تحکیم آن در نظام های تشخیصی به مطالعات دامنه دار نیازمند بوده که در مرور حاضر، تصریح مبانی نظری و عملی این رویکرد، مورد امعان نظر قرار گرفته است.