تحلیل فضایی نابرابری های توسعه دهستان های منطقه مغان (موردمطالعه: شهرستان های پارس آباد،گرمی و بیله سوار)

شناخت امکانات و در پی آن تعیین سطوح برخورداری جامعه روستایی، نخستین گام در فرآیند برنامه ریزی و توسعه برای این جامعه به شمار می رود. از آن جا که توسعه مفهومی چندبعدی است بررسی سطوح و ابعاد مختلف توسعه و آگاهی از میزان برخورداری نواحی مختلف می تواند گامی موثر در برنامه ریزی باشد. این امر نه تنها از بعد روستایی ، بلکه از جنبه منطقه ای دارای اهمیت است. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی می باشد. در این پژوهش 58 متغیر با استفاده از مدل پرومته و گایا براساس داده های سال 1390 تحلیل شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد دهستان های قشلاق شمالی و ساوالان در رتبه های اول و دوم و دهستان های اجارود شمالی، محمودآباد، اجارود مرکزی و انگوت شرقی در رتبه های آخر قرار دارند. از مجموع 19 دهستان موردمطالعه به ترتیب 3 دهستان برخوردار (35%)، 5 دهستان تقریبا برخوردار (30%)، 7 دهستان تقریبا نا برخوردار (26%) و 4 دهستان نابرخوردار (9%) می باشند. میان برخورداری و اندازه جمعیت دهستان ها رابطه مستقیم وجود دارد درنتیجه دهستان های برخوردار 35 درصد از جمعیت منطقه را در خود جای داده اند این درحالی است که 3 دهستان در گروه برخوردار قرار دارد. درحالی که 4 دهستان گروه نابرخوردار 9 درصد از جمعیت منطقه را دارا می باشند. ادامه این روند، تخصیص اعتبارات و امکانات بیشتر به دهستان های بزرگ، موجب خالی شدن روستاهای دهستان های کوچک مقیاس خواهد شد و مشکلات زیادی به بار خواهد آورد.