مروری بر بیماری اوتیسم با رویکردی بر مهمترین نشانگرهای زیستی

در سال های اخیر، توجه زیادی به برخی از بیماری های نوروبیولوژیکی کودکان از جمله اوتیسم (Autism Spectrum Disorder) جلب شده است. اوتیسم بیماری است که منجر به ایجاد مشکلاتی درگفتار، انجام مهارت های اجتماعی و نیز بروز حرکات تکراری، کلیشه ای و رفتارهای بی هدف می شود. اوتیسم شامل اختلالات پیچیده ای است که پاتوژنز آن ها بطور دقیق مشخص نشده است.
در طی دهه ی 1970، شیوع اوتیسم در ایالات متحده ی آمریکا معادل 3-1 در هر ده هزار تولد گزارش شده است. در اوایل قرن 21 شیوع اوتیسم به 1 در 150 رسیده است. به دلیل شیوع بالای اوتیسم و نیز افزایش پیش رونده ی آن، شناسایی مکانیسم های پاتوفیزیولوژیکی دخیل در اوتیسم که بتواند تظاهرات بالینی آن را توضیح دهد، ضروری به نظر می رسد. شناخت بیومارکرهایی که در پاتوژنز اوتیسم نقش دارند، می تواند کمک شایانی در تشخیص دقیق تر، به موقع و نیز درمان های بهتر و موثرتر برای مبتلایان فراهم آورد.
با توجه به این که بیماری اوتیسم یک طیف گسترده ای از اختلالات است و مکانیسم های دخیل در آن مشخص نشده است، این مطالعه سعی دارد تا علاوه بر مروری بر مکانیسم های دخیل در پاتوفیزیولوژی اوتیسم، روش های تشخیص و درمان های رایج، ارزشمندترین بیومارکرهای اوتیسم را معرفی نماید. از آنجایی که درمان افرادی که از بیماری اوتیسم رنج می برند یک چالش مهم به حساب می آید، امید است با شناخت بیشتر بیومارکرهای اوتیسم، اهداف درمانی امیدبخشی حاصل آید.