ارزیابی مهارتهای زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1395

بسیاری از افراد در رویارویی با مشکلات زندگی فاقد توانایی های لازم هستند و این امر آنان را آسیب پذیر نموده و در معرض انواع اختلالات روانی و رفتاری قرار می دهد. این مطالعه به مهارت های زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران پرداخته است.
این مطالعه مقطعی، از نوع توصیفی- مقایسه ای و محیط پژوهش آن دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی ایران، در سال های 95 و 96 بود. جامعه پژوهش کلیه دانشجویان دانشگاه و نمونه 342 نفری آن افرادی هستند که به صورت تصادفی طبقه ای از جامعه پژوهش انتخاب شده اند. پرسشنامه طرح شامل 7 متغیر جمعیتی و پرسشنامه 142 سوالی، 5 گزینه ای مهارت های زندگی شامل 19 خرده مقیاس بودکه به گزینه ها وزن های صفر تا 4 اختصاص یافت. برای تجزیه و تحلیل از روش های آمار توصیفی و تحلیلی شامل آزمون های تی تست، آنالیز واریانس (شکل ناپارامتری آن ها)، کای دو و ضریب همبستگی در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معنی داری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شدند.
میانگین همه مولفه ها بالاتر از متوسط و در کل مولفه ها میانگین 5/2 (15/0=SD) بود. میانگین نمرات مهارت های زندگی زنان در غالب مولفه ها بیشتر از مردان بود ولی بین میانگین دو جنس اختلاف معنی دار موجود نبود. میانگین مولفه های روابط بین فردی (045/0=p) و مهارت های مربوط به رعایت و بکارگیری نکات ایمنی (035/0=p) بین مقاطع مختلف تحصیلی و همچنین میانگین مولفه های مهارت های مربوط به ارتباط های انسانی (031/0=p) و مهارت در حل مساله (040/0=p) بین دانشکده های محل تحصیل دانشجویان با هم اختلاف معنی دار داشتند. بین میانگین مولفه ها و نوع اسکان پاسخ دهندگان و تاهل آن ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد اما افراد خوابگاهی میانگین پایین تری داشتند. همچنین سن نیز با مهارت های زندگی ارتباط قوی و معنی داری نشان نداد.
دانشجویان در برخی از مهارت های مورد نیاز در زندگی ضعیف بوده و نیاز به آموزش دارند. این مساله در دانشجویان مرد و مجرد بیشتر به چشم می خورد.