دولت خودکفایی، دولت رابطه

این مقاله به سنخ بندی دولت های اجرایی جمهوری اسلامی ایران و سیاست های حکومتی متناسب با هر سنخ می پردازد. این سنخ بندی با پیروی از کلیات روش ماکس وبر، به معرفی دو نوع مثالی یا ایده آل تایپ دولت در ارتباط با جامعه مدنی، به نام های دولت خودکفایی و دولت رابطه انجامیده است که دولت های اجرایی این نظام سیاسی را در این دو نوع قرار می دهد. هدف، خلاصه کردن تنوعات موجود از دیدگاه گفتمانی، سیاست ها و اقدامات هر دولت در سطح جهت گیری کلان بوده است. چنین نگاهی می تواند جهت گیری راهبردی سیاست های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی متناسب با پیامدهای هر یک از دو سنخ را به یکدیگر پیوند بزند. در این چهار بعد، دولت رابطه عبارت است از دولت نخبه گرا، نوگرا، واسازی کننده و آزادی خواه، در حالی که دولت خودکفایی ویژگی های توده گرا، سنت گرا، بازسازی کننده و عدالت طلب دارد. در نتیجه گیری، راهی برای ایجاد همگرایی بیشتر در انتخاب سیاست ها پیشنهاد شده است.