تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر میزان رضایت زناشویی متقاضیان طلاق در مرکز تحکیم بنیان خانواده شهر یزد

یکی از آسیب های روابط زناشویی کاهش میزان رضایتمندی زناشویی است که می تواند بنیاد زندگی مشترک را در خطر قرار دهد.این پژوهش با هدف تاثیر آموزش بر میزان رضایت زناشویی افراد متقاضی طلاق مراجعه کننده به مرکز تحکیم خانواده شهر یزد انجام شد.
مطالعه حاضر مداخله ای از نوع پیش ازمون و پس ازمون بود. نمونه های به صورت در دسترس و با جایگزین تصادفی به تعداد 76 نفر از بین مراجعان به مرکز تحکیم خانواده انتخاب شدند. شرکت کنندگان که روال معمول آموزش مرکز را طی دو جلسه 3 ساعته شامل مباحث مختلف آموزش مهارت های زندگی بود، در مرکز گذراندند و پرسشنامه رضایت زناشویی را قبل و بعد از دوره اموزشی تکمیل نمودند. در این پژوهش از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و سوالات مربوط به ویژگی های دموگرافیک استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار16SPSS وآزمون های کای آسکوار و ویل کاکسون تجزیه وتحلیل گردید.
میانگین سنی زوجین 39/6 ± 69/29 بود و میانگین نمره رضایت زناشویی قبل از آموزش در بین شرکت کنندگان 12/26± 25/1و بعد از آموزش 55/26± 25/1 اعلام شد که تفاوت معنادار آماری را نشان نداد. بین میانگین نمره میزان رضایت زناشویی قبل و بعد از دریافت آموزش بر حسب متغیرهای دموگرافیک مثل سطح تحصیل ، میزان درآمد ، محل سکونت ، سن وجنس نیز تفاوت معناداری مشاهده نشد ولی تغییراتی درنمرات قبل و بعد آموزش وجود داشت.
بنظر می رسد شرایط خاص مراجعانی که برای طلاق اقدام نموده اند به گونه ای است که تاثیر آموزش مهارت های زندگی نتوانسته تغییر معناداری را قبل و بعد از دریافت آموزش بر سطح رضایت مندی زناشویی ایجاد نماید. لازم است با بررسی های بیشتر دلایل کم بودن تاثیر این مداخله مشخص گردد که آیا آموزش بر رضایت زناشویی تاثیر ندارد یا باید برنامه هایی برای افزایش کارایی این دوره ها طراحی گردد.