اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر تعهد زناشویی و دلزدگی زناشویی در زوجین نابارور

ناباروری در سراسر جهان و در همه ی فرهنگ ها به عنوان یک تجربه استرس زا، بحرانی و تهدیدکننده ی ثبات فردی، زناشویی، خانوادگی و اجتماعی، شناخته شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر تعهد زناشویی و دلزدگی زناشویی در زوجین نابارور انجام شد.
روش این پژوهش، نیمه تجربی و طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زوج های نابارور مراجعه کننده به مراکز خصوصی زنان و نازایی شهر قم در نیمه ی دوم سال 1394 و نیمه اول سال 1395 تشکیل دادند که از میان آن ها 30 زوج به صورت نمونه گیری هدفمند بر اساس ملاک های ورود به پژوهش برگزیده شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون (15 زوج) و کنترل (15 زوج) جای گرفتند و مطابق با طرح، تحت سنجش دوگانه پیش آزمون پس آزمون (پس از 35 روز) درآمدند. ابزار گردآوری اطلاعات برای این پژوهش سیاهه تعهد زناشویی (DCI) و مقیاس دلزدگی زناشویی (CBM) بود. زوج های گروه آزمون به مدت 10 جلسه (هفته ای دو جلسه) تحت زوج درمانی هیجان مدار قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار Spss و آزمون های تحلیل کواریانس چند متغیری و تک متغیری استفاده شد.
یافته های تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که زوج درمانی هیجان مدار باعث افزایش معنادار میانگین نمرات پس آزمون متغیر تعهد زناشویی و خرده مقیاس های آن (تعهد شخصی، تعهد اخلاقی، تعهد ساختاری) در گروه آزمون، در سطح 05/0p< معنادار است. هم چنین نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری بیانگر آن بود که میانگین نمرات پس آزمون متغیر دلزدگی زناشویی در گروه آزمون و کنترل در سطح 01/0p< تفاوت معناداری با یکدیگر دارند.
بر این اساس می توان نتیجه گرفت که آموزش مبتنی بر زوج درمانی هیجان مدار باعث بهبود تعهد زناشویی در زوجین گردیده و دلزدگی زناشویی را کاهش می دهد.